در سفرهای خود، یکی از مهمترین نکاتی که باید به یاد داشته باشید، تعامل دوستانه و مهربانانه با مردم محلّی است. هنگامی که در مسیرهای پیاده‌روی قدم می‌زنید، با گشاده‌رویی به مردم محلّی سلام کنید و لبخند بزنید. فراموش نکنید که آن‌ها نیز همانند شما به دنبال شادی و کمال در زندگی خود هستند. امیدها و آرزوهای آن‌ها مشابه با آرزوهای شما در جای دیگری از جهان است. با یک سلام صمیمانه، ممکن است دریچه‌ای به روی دوستی‌های ماندگار باز شود.

انتخاب محل اقامت مناسب، یکی از مهمترین تصمیماتی است که پیش از سفر باید بگیرید. دوری یا نزدیکی هاستل به مرکز شهر، تاثیر شگرفی بر تجربه سفر شما خواهد گذاشت. شاید وسوسه شوید که برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها، هاستلی ارزان‌تر امّا دورتر از مرکز شهر انتخاب کنید، امّا باید به این نکته مهم توجّه داشته باشید که زمان و هزینه رفت‌وآمد مکرر به مرکز شهر، ممکن است در  نهایت بیشتر از پولی باشد که صرفه‌جویی کرده‌اید.

فرودگاه شوانگلیو، فرودگاه اصلی و قدیمی‌تر شهر چنگدو است که برای چند دهه به عنوان دروازه اصلی هوایی این شهر عمل کرده است. اگرچه با افتتاح فرودگاه تیانفو، بخش زیادی از پروازهای بین‌المللی به فرودگاه جدید منتقل شده، امّا شوانگلیو همچنان یکی از شلوغ‌ترین فرودگاه‌های چین از نظر ترافیک مسافری است و عمدتاً پروازهای داخلی و پروازهای بین‌المللی کوتاه‌برد را مدیریت می‌کند.

مهمان‌بختی محبت‌اف از چهره‌های برجسته فرهنگی و ادبی تاجیکستان است که به  مدت ده سال، از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۱، ریاست اتحادیه نویسندگان این کشور را بر  عهده داشت. او در دوران زمامداری خود نقش مهمی در ثبات و پویایی فعالیت‌های  ادبی تاجیکستان ایفا کرد و روابط فرهنگی با دیگر کشورها، به ویژه ایران،  را گسترش داد. تحت رهبری او، تبادل‌های ادبی و برگزاری همایش‌های مشترک  میان نویسندگان تاجیکستان و ایران تقویت شد، که این امر به غنای دیالوگ  فرهنگی بین دو حوزه فارسی‌زبان کمک شایانی کرد.

تاجیکستان، با تاریخ غنی و موقعیت جغرافیایی منحصربه‌فرد، دارای سنت‌های آشپزی متنوعی است که تحت‌تأثیر فرهنگ فارسی، روسی و آسیای مرکزی شکل گرفته‌اند. غذاهای این کشور عمدتاً بر پایه‌ی گوشت، نان، برنج و سبزیجات استوارند و با ادویه‌های خوش‌عطر و روش‌های پخت سنتی، طعمی منحصربه‌فرد دارند. در این مقاله، به بررسی مهم‌ترین غذاهای ملی تاجیکستان، روش‌های پخت آن‌ها و تفاوت‌های منطقه‌ای می‌پردازیم.  

بهترین زمان برای سفر به تاجیکستان به‌طور کلی از اردیبهشت تا مهر (می تا اکتبر) است، زمانی که آب‌وهوا در بیشتر مناطق معتدل و دل‌پذیر بوده و  جاده‌های کوهستانی قابل‌دسترسی هستند. در این ماه‌ها، دشت‌های شمالی و دره‌های سرسبز مانند رودخانه زرافشان و دریاچه اسکندرکول در اوج زیبایی خود قرار دارند و فرصت‌های بی‌نظیری برای طبیعت‌گردی و کوهنوردی فراهم می‌کنند. همچنین، جشنواره‌های فرهنگی و رویدادهای محلی در این فصل‌ها برگزار می‌شوند که می‌توانند تجربه‌ی سفر را غنی‌تر کنند.  

تاجیکستان، کشوری با طبیعت بکر و فرهنگ غنی، مقصدی بی‌نظیر برای گردشگرانی است که به دنبال تجربه‌ای متفاوت و خاطره‌انگیز هستند. از کوه‌های سر به فلک کشیده پامیر و دریاچه‌های خیره کننده مانند دریاچه اسکندرکول تا شهرهای تاریخی همچون خجند و پنجکنت. این کشور گنجینه‌ای از زیبایی‌های طبیعی و میراث فرهنگی را در خود جای داده است. با مردمی مهمان‌نواز، غذاهای لذیذ و معماری چشم‌گیر. سفر به تاجیکستان فرصتی است برای کشف ترکیبی منحصر به فرد از سنت و طبیعت. در این مطلب، با توصیه‌های سفر به این مقصد کمتر شناخته شده آشنا می‌شویم تا سفری به یادماندنی را تجربه کنید.

حمل‌ونقل در تاجیکستان، با توجه به طبیعت کوهستانی و جاده‌های پرپیچ ‌و خم این کشور، یکی از موضوعات مهم برای مسافران است. از وسایل نقلیه عمومی مانند مینی‌بوس‌ها (ماشروتکا) و تاکسی‌های اشتراکی در شهرهای بزرگی چون دوشنبه و خجند تا پروازهای داخلی به مناطق دورافتاده مانند خاروغ، گزینه‌های مختلفی برای جابه‌جایی وجود دارد. با این حال، به‌دلیل کمبود راه‌آهن و شرایط بعضاً دشوار جاده‌ای، برنامه‌ریزی دقیق برای سفر زمینی ضروری است. آشنایی با سیستم حمل‌ونقل محلی و صبر کافی، به شما کمک می‌کند تا از سفر در این کشور زیبا لذت ببرید.

با توقف اتوبوس در مقابل فرش سبزرنگِ زمین بیس‌کمپ، گویی اورست با تمام شکوه و عظمتش به استقبالم آمده است. چومولونگما (الهه مادر زمین) آن‌جا ایستاده، با یخچال‌هایی که گویی آسمان را می‌خراشد. قدم به بیرون می‌گذارم و باد سردی که از سوی قلّه می‌وزد، صورتم را می‌سوزاند، امّا هیجان، گرمای بی‌پایانی در وجودم می‌دمد. به سوی کمپ حرکت می‌کنم؛ سیاه‌چادرهایی که همانند اقامتگاه‌های عشایر تبّتی به نظر می‌رسند. داخل سیاه چادر می‌شوم و بر خلاف انتظار می‌بینم که جهان درونشان با بیرون کاملاً متفاوت است.

صبح در شیگاتسه از خواب بیدار می‌شوم. هوایی که نفس می‌کشم پاک و خنک است،  انگار جهان را بارانی تازه شسته و روح کوهستان در آن جریان دارد. پنجره را که باز می‌کنم، نسیمِ سوزناکِ هیمالیا گونه‌ای از بیداری را به من هدیه می‌دهد. هنوز ردِ قطره‌های باران روی شیشه مانده، مثل یادگاری از شب گذشته. صبحانه‌ام ساده است: نانِ تُبتانیِ گرم، کره‌ی یاک، و چایِ کره‌ای که دودِ آن در هوای سحرگاهی پیچ می‌خورد. زیر پایم زمین هنوز نمناک است، امّا آسمان کم‌کم رنگِ آبیِ ژرفِ فلات را به خود می‌گیرد. ماشین را روشن می‌کنم و جاده‌ی G318 پیش رویم باز می‌شود، همان مسیری که هزاران رهروِ دیگر را به سوی چومولونگما (مادرِ کوهستان‌ها) برده است.