لوآنگ پرابانگ، یکی از زیباترین و تاریخی‌ترین شهرهای لائوس، به‌دلیل ترکیب منحصربه‌فرد معماری سنتی لائوسی، استعماری فرانسوی و معابد بودایی، در سال ۱۹۹۵ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد. این شهر قرن‌ها مرکز سیاسی، مذهبی و فرهنگی لائوس بوده است.

دوران باستان و شکل‌گیری (قرن ۷ تا ۱۴ میلادی)  
منطقه لوآنگ پرابانگ در گذشته شودا یا شیانگ دانگ شیانگ تونگ نام داشت و بخشی از پادشاهی نانژائو (Nanzhao) در جنوب چین بود. در قرن ۱۴ میلادی ، پادشاه فانگوم (Fa Ngum) پس از تبعید در امپراتوری خمر، با کمک نیروهای خمر، پادشاهی لان ژانگ (Lan Xang) را تأسیس کرد و لوآنگ پرابانگ را به عنوان پایتخت انتخاب کرد. نام شهر از مجسمه طلایی بودا (Phra Bang) که هدیه‌ای از پادشاه خمر بود، گرفته شده است.

دوران طلایی پادشاهی لان ژانگ (قرن ۱۴–۱۷ میلادی)  
لوآنگ پرابانگ در این دوره به مرکز تجارت، فرهنگ و بودیسم تراوادا تبدیل شد. معابد بزرگی مانند وات شیانگ تونگ (۱۵۶۰ میلادی) ساخته شدند. در قرن ۱۶ میلادی ، پایتخت به ویانتیان منتقل شد، اما لوآنگ پرابانگ همچنان اهمیّت مذهبی خود را حفظ کرد.  

دوران استعمار فرانسه (۱۸۹۳–۱۹۵۳)  
پس از تسلط فرانسه بر لائوس در ۱۸۹۳ ، لوآنگ پرابانگ به عنوان پایتخت تشریفاتی تحت حکومت پادشاهی باقی ماند. فرانسوی‌ها ساختمان‌های استعماری، مدارس و کلیساها را ساختند که امروزه بخشی از جذابیت شهر هستند. در این دوره، سیستم آموزشی و زیرساخت‌های شهری بهبود یافتند.  

دوران مدرن (از ۱۹۵۳ تا امروز)  
پس از استقلال لائوس در ۱۹۵۳ ، لوآنگ پرابانگ تحت حکومت پادشاهی باقی ماند تا اینکه در ۱۹۷۵ ، کمونیست‌ها به قدرت رسیدند و نظام پادشاهی منحل شد. در ۱۹۹۵، یونسکو این شهر را به دلیل حفظ معماری سنّتی و تاریخی، در فهرست میراث جهانی قرار داد. امروزه، لوآنگ پرابانگ یکی از مقاصد اصلی گردشگری لائوس است و سالانه هزاران بازدیدکننده را جذب می‌کند.  

ویژگی‌های تاریخی و فرهنگی لوآنگ پرابانگ  
✅ مراسم راهبان بودایی (Tak Bat). هر صبح، صدها راهب برای جمع‌آوری غذا در خیابان‌ها حاضر می‌شوند.  
✅ بازارشبانه صنایع‌ دستی محلی و غذاهای لائوسی.  
✅ کاخ سلطنتی سابق که اکنون موزه ملی لائوس است.
✅ ترکیب معماری لائوسی و فرانسوی
✅ ساختمان‌های قدیمی با طراحی اروپایی و معابد بودایی.  

لوآنگ پرابانگ شهری با تاریخ غنی، فرهنگ زنده و معماری خیره‌کننده است که گذشته پادشاهی لائوس را روایت می‌کند. این شهر به‌عنوان گوهری در قلب جنوب شرقی آسیا، تجربه‌ای منحصر به‌ فرد از تاریخ و طبیعت را ارائه می‌دهد. برای سفر به این شهر،  فصل خشک (نوامبر تا فوریه)  بهترین زمان است، زیرا هوا خنک‌تر و مناسب گشت‌وگذار است.